Yollar

Bir lamba hüzniyle

kısıldı altın ufuklarda akşamın güneşi;

söndü göllerde aks-i girye-veşi

gecenin avdet-i süküniyle...

Yollar

ki gider kimsesiz, tehi, ebedi,

yollar

hep birer hatt-ı pür-süküt oldu

akşamın sine-i gubârında.

onlar, hangi bir belde-i hayâle gider,

böyle sessiz ve kimsesiz şimdi?

Meftür

ve muhteriz yine bir nefha-i hayâl esiyor;

bu nefha dalları bîtâb ü bîmecâl uyutur.

Sonra eyler gıyâhı nâlende,

sonra âgüş-ı ufk içinde ölür...

(...)

Ahmet Haşim

*

Strade

Sugli orizzonti dorati s’è spento il sole del crepuscolo

triste come una lampada,

sui laghi s’è spento  il malinconico riflesso,

quando la notte placida ritorna...

Le strade, che vanno eternamente solitarie,

le strade,

ognuna è come una riga di silenzio

nel polverio della sera.

A quale Paese di sogno esse vanno

così tacitamente solitarie?

Languido

E timido, ancora spira un alito di sogno;

ed addormenta i fievoli stanchi rami.

Poi fa gemere l’erba,

e muore tra le braccia all’orizzonte…

(...)

Ahmet Haşim

versione italiana tratta da "La letteratura turca" - Alessio Bombaci - Sansoni/Accademia

geri - indietro