Gàder idim ben yol sıra yavlak uzamış bir ağaç
Böyle
lâtif şirin gönlüm aydür birkaç sir aç
Böyle
uzamak ne mânâdır çünkü bu dünya fânidür
Bu
fodulluk nişânıdır gel beri miskinliğe geç
Böyle
lâtif benzenerek böyle şirin düzenerek
Gönül
Hakk’a uzayarak dilek denir neye muhtaç
Ağaç
karır devren döner kuş budağa bir kez konar
Dahi
sana kuş konmamış ne güverçin ne hod dürrâç
Bir
gün sana zevâl ere yüce kaddin ine yere
Budaklarınoda
gire kaynana kazan kıza saç
(...)
*
Andavo per via...
Andavo
per via; un albero si ergeva assai leggiadro, assai amabile.
Dice
il mio cuore: “Spiega qualche mistero!”
Che
significa essere così alto in questo mondo perituro?
Non
altro che orgoglio. Orsù, comportati con umiltà.
Agghindato
con tanta leggiadria, ornato in maniera così amabile,
Elevando
il cuore verso Dio, cosa desideri, di che cosa hai bisogno?
L’albero
invecchia. La sorte gira. L’uccello una volta si posa sul ramo.
Ancora
su te non han posato colombi o francolini.
Il
tuo alto tronco si prostrerà a terra. Le tue fronde entreranno nel fuoco:
Bollirà
la caldaia, s’infuocherà la padella.
(...)
Traduzione italiana tratta da “La letteratura turca” – Alessio Bombaci – Sansoni/Accademia